روزه در کلام آقا

مرحوم حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی - عارف معروف و مشهور و فقیه بزرگوار - در کتاب شریف «المراقبات»شان می‌فرمایند: روزه یک هدیه‌ی الهی است که خدای متعال این را به بندگان خود و به مؤمنین هدیه کرده است. تعبیر ایشان این است که: «الصّوم لیس تکلیفا بل تشریف»؛ روزه را به چشم یک تکلیف نگاه نکنید؛ به شکل یک تشریف و تکریم نگاه کنید، که «یوجب شکرا بحسبه»؛ این توجه به فریضه‌ی روزه - که تکریم الهی نسبت به بندگان است - خودش مستوجب شکر است؛ باید خدا را سپاسگزاری کرد. ایشان برای گرسنگی و تشنگی که مؤمنین در ماه رمضان خودشان را ملتزم به آن می‌دانند، فوائد متعددی را بیان می‌کنند که متخذ از روایات و برخاسته‌ی از دل نورانی این مرد بزرگ است. از جمله‌ی آنها، یا اهمّ آنها - که ایشان خودشان می‌گویند این خاصیت از همه مهمتر است - این است که می‌گویند این گرسنگی و تشنگی یک صفائی به دل می‌بخشد که این صفای قلبی زمینه را فراهم می‌کند برای تفکر، که «تفکّر ساعة خیر من عبادة سنة».( 1) مستدرک، ج 11، ص 183) این تفکر از نوع تفکرِ مراجعه‌ی به باطن و روح و دل انسان است که حقایق را روشن می‌کند و باب حکمت را بر روی انسان میگشاید. از این باید استفاده کرد.

بیانات در دیدار مسئولان نظام جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۰/۰۵/۱۶)